Οδοντικά Εμφυτεύματα

Στην εποχή μας έχει επιτελεστεί μια αλματώδη αύξηση της τεχνολογίας σε όλους τους τομείς της επιστήμης, καθώς επίσης και εφαρμογή της επιστημονικής εξέλιξης σε όλους τους τομείς της ζωής. Η ιατρική επιστήμη ακολούθησε με γρήγορα βήματα την επιμέρους ανάπτυξη της τεχνολογίας σε πολλά επίπεδα. Η αξονική τομογραφία, μαγνητική τομογραφία, η επεμβατική καρδιολογία κ.τ.λ. αποτελούν πεδία όπου η σύγχρονη ιατρική επιστήμη έχει επιτελέσει επαναστάσεις. Ανάλογα στην οδοντιατρική επιστήμη ένα μεγάλο επίτευγμα ήταν η ανακάλυψη της Διαδικασίας της οστεοενσωμάτωσης όπου οδήγησε στην εφαρμογή των ενδοστικών εμφυτευμάτων.

Σε μελέτες που έγιναν σε ασθενείς που είχαν λάβει εμφυτευματική θεραπεία, τόσο με ακίνητες όσο και με κινητές αποκαταστάσεις βρέθηκε ότι οι ασθενείς είτε φορούσαν οδοντοστοιχίες είτε εκτεταμένες γέφυρες μασούσαν το ίδιο καλά. Επίσης οι ομάδες της μελέτης που είχαν λάβει θεραπεία με εμφυτεύματα, μπορούσαν να μασήσουν σκληρές τροφές όπως καρότα, ξηρούς καρπούς, μήλα και σκληρό κρέας πράγμα που δεν έγινε στους ασθενείς με ολικές οδοντοστοιχίες χωρίς εμφυτευματική θεραπεία.

Πάντα στην αξιολόγηση προσθετικών εργασιών πρέπει να αξιολογείται και η γνώμη του ασθενούς, γιατί έχει δειχθεί από έρευνες μία αντιστοιχία μεταξύ της αξιολόγησης της ποιότητας της προσθετικής εργασίας όταν αξιολογείτε από ασθενείς και κλινικούς. Πάντως η συνολική βαρύτητα της θεραπείας με τα οδοντικά εμφυτεύματα, πρέπει να δίνεται στην πληροφόρηση του ασθενή. Η θεραπεία με οστεοενσωματούμενα εμφυτεύματα δεν υποκαθιστά πλήρως την φυσική λειτουργία της μάσησης, αλλά την ιδιαίτερη αναγκαιότητα του κάθε ασθενή.

Τελευταίες έρευνες μεταξύ ομάδων ασθενών έδειξαν ότι οι ομάδα που είχε τοποθετήσει οδοντοστοιχίες πάνω στα εμφυτεύματα, μπορούσε να έχει μεγαλύτερη ικανότητα μάσησης σκληρών τροφών και μεγαλύτερη προσαρμογή με την τεχνητή οδοντοστοιχία.

Πριν επεκταθούμε στη περιγραφή των επιμέρους περιπτώσεων της εμφυτευματικής Θεραπείας πρέπει να εξηγήσουμε την μορφή ενός οδοντικού εμφυτεύματος. Η συνηθισμένη μορφή είναι η ύπαρξη δύο ή τριών τμημάτων που συνδέονται μεταξύ τους ή με την μορφή κοχλιούμενων τμημάτων ή πακτούμενων. Η πρώτη σπείρα αποτελεί το μέρος που ουσιαστικά συνδέεται με το οστό και αποτελείται από μια λεία ή κοχλιωτή εξωτερικά κατασκευή από τιτάνιο που αποτελεί (implant screw) την βάση της κατασκευής. Μπορεί να είναι επενδυμένη με σπρέι τιτανίου ή υδροξυαπατίτη, τεχνικές που προάγουν την οστεοενσωμάτωση ή αδροποιημένη σε φούρνους αέριου τιτανίου. Το δεύτερο μέρος είναι πάντα το διαβλενογόννιο τμήμα, το μέρος εκείνο δηλαδή που διασχίσει τα προσπεφυκότα ούλα και αποτελεί την θέση στήριξης της προσθετικής εργασίας ή των συνδέσμων ακρίβειας κάτω από οδοντοστοιχίες. Η σύνδεση τους γίνεται με κοχλίες από τιτάνιο, έτσι ώστε να απαρτίσουν το σύνολο εμφυτεύματος – προσθετικής εργασίας. Η διαδικασία της οστεωενσωμάτωσης ορίζεται σαν τον αγκυλωτικό δεσμό που προκύπτει από την βλάστηση νέου οστού γύρω από την περιοχή του μετάλλου, και είναι σήμερα σαν την πιο αποδεκτή μέθοδο για την σταθεροποίηση οδοντικών εμφυτευμάτων και ε ν δ ο ο σ τ ι κ ώ ν προσθέσεων (ορθοπεδικές επεμβάσεις αντικατάστασης κεφαλών μηριαίου οστού κλπ). Η τεχνική ανακαλύφτηκε από τον Σουηδό καθηγητή Braenemark μετά από παρατήρηση ότι λάμες τιτανίου που είχαν εισαχθεί σε ανθρώπινες γνάθους ήταν αρκετά δύσκολο να απομακρυνθούν.

Οι ασθενείς που δεν γίνεται να έχουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα από τις τεχνικές εμφύτευσης είναι ακτινοβολημένοι ασθενείς, άτομα με μεταβολικές νόσους όπως σακχαρώδη διαβήτη, νόσους του κολλαγόνου, αθεράπευτη περιοδοντική νόσο, υπερβολική καπνιστές κλπ. Είναι χαρακτηριστικό ότι και τα οδοντικά εμφυτεύματα αποικίζονται με χλωρίδα μικροβίων που μοιάζει με αυτή των φυσικών δοντιών και αντιδρούν με περιμετρική απώλεια οστού όπως και ένα φυσικό